اولین برگ می‌افتد

ادامه پست

شفق.

سه‌شنبه؛ بیستمین روز از آذر ماهِ هزار و چهارصد و سه.

​​​هوا خیلی سرده. اونقدری که مجبور میشم تو دستام 'ها' بکنم، چون دیگه از سرما احساسشون نمی‌کنم. 

پاهام هنوز درد میکنه، نمیدونم سرما خوردم یا بخاطر تمرین زیاده. به هرحال، مجبورم تحملش کنم پس برای راحت تر تحمل کردنش، دوباره و دوباره کلمات درس جدید عربی رو تکرار میکنم. آلة، ادوات، کیمیاوی، کَمَلَ، عربة و... . 

می‌تونم صدای معاون رو از نمازخانه بشنوم که از بچه های کلاس نهم جیم میخواد بیان بالا تا برن اردو. وسایلمو از روی راه‌پله برمیدارم  می‌برم تو کلاس. بقیه بچه های انتظامات هم که جزو بچه های نهم جیم هستن وسایلشون رو برداشتن. 

خیلی هم عالی؛ الان مسئولیت هر دو طرف با منه. 

شروع می‌کنم به قدم زدن. کل طول راه بین دو راه پله رو قدم میزنم‌. می‌بینمش. می‌بینمش که داره با بچه های نهم جیم میاد بالا، با اینکه نهم جیم نیست. خیلی زود تر از اونچه که بفهمم تو کلاسشون محو‌ میشه ‌ تظاهر میکنم ندیدمش. 

در کلاسشون نیمه بازه، چند بار از جلوش رد میشم. نمیدونم اسمش رو چی بذارم، ترس یا خجالت شایدم نمیخوام برم و وظیفه مو انجام ندم. چند بار دیگه از جلو در کلاسشون رد میشم. اخرش میگم به جهنم! و سرمو میبرم تو. نیست. خودش اینجا نیست. در کلاس رو می‌بندم و حالا که مطمئنم بالا نیست مسیر رو برمی‌گردم. 

تق‌تق. صدای باز و بسته شدن صدای در میاد. در دفتر بازه پس چی میتونه باشه؟ روح سرگردان قورباغه ای که چندی سال پیش اینجا به قتل رسیده ؟ البته که نه، همچین اتفاقی تو مدرسه نیافتاده، شاید هم افتاده. کی می‌دونه ؟

خودشه. نمیدونم الان باید چه واکنشی نشون بدم. استرس میگیرم و با صدای بلند میگم:« تو کجا بودی؟ وقتی در کلاس رو بستم ندیدمت.» 

 

میخنده. 

پیشش رفتن تو موقعیت های دیگه برام سخته پس دوباره راهرو رو پشت سر میذارم تا به اون یکی راه‌پله برسم. جایی که نشسته. روی پله وایمیسم. هر پنج ثانیه یک بار اون طرف راهرو رو هم نگاه میکنم و میگم که:« بقیه بچه ها نهم جیم بودن. الان هردو طرف با منه.»

یک‌دو‌. یک‌دو. 

کنارش میشینم و می‌پرسم تو چرا بالایی؟

- خوابم میومد. اومدم بالا بخوابم. 

+ کجا خوابیده بودی که ندیدمت ؟ 

می‌خنده. - نمیگم که دوباره هم بخوابم. 

هردو میخندیم و سکوتِ راهرو رو می‌شکنیم. 

𓇼 ⋆.˚ 𓆉 𓆝 𓆡⋆.˚ 𓇼 

چهارشنبه، بیست و یکمین روز از آذر ماهِ هزار و چهارصد و یک 

رو به روی راه پله ایستادم و سعی میکنم اجتماعی بخونم. میبینمش. 

لبخند میزنم و میپرسم باز هم میخوای بخوابی ؟  

- نه، میخوام کیفمو بزارم بعد میرم پایین. 

بهش میگم مدیر بالاست بهتره تو راه پله بمونه چون خیلی عصبانیه. وقتی موقعیت یکم آروم تر شد میتونن کیفشو بذاره. 

مدت زیادی رو بعد از گذاشتن کیفش تو راه پله نشسته. صدام میزنم و ازم میخواد کتاب اجتماعی شو براش ببرم. 

اون اسم من رو درست صدا زد. این روزا اکثرا هم‌کلاسی هام اسمم رو درست نمیگن و هربار باید بگم اسمم چیه. اما اون اسم من رو یادش موند! سعی میکنم به دعوای مدیر و بچه ها و یا به چیزای دیگه فکر نکنم و فقط روی درسم تمرکز کنم‌. 

-هاله‌. 

انتظامات نمازخانه میخواست کتابش رو بگیره. البته که میگیره. و خب، اون حالا ازم میخواد تا کتابش رو براش بذارم رو میزش. اما من نگه میدارم و از روش سوالای درسی که ندارم رو میخونم. بعد از اون، بخاطر شورای مدرسه یک زنگ تفریح کوتاه داریم، از مسئولیت ایستادن کنار در طفره میرم تا برم پیشش. با دوستش عارفه، میشینیم تو منطقه ممنوعه اما مهم نیست. اجتماعی میخونیم و صحبت میکنیم. 

اره، اون قدر ها هم نباید بزرگش کنم، از این به بعد میرم پیشش. 

✮ ⋆ ˚｡𖦹 ⋆｡°✩

شیرینی خرمایی مو برندارم. حیاط بزرگه ولی میتونم زود پیداش کنم. با دوستاشه. میرم سمتشون و یکم صحبت میکنیم ‌. قبل از برگشتن به کلاس شیرینی رو از جیبم درمیارم. مشتمو باز میکنم و بهش شیرینی رو میدم. چشماش برق میزنه و میگه بچه هاا! خوراکی. 

دوستش میگه مگه خوراکی نخورده ای؟! و اون میگه که بچه ها خوراکی هاشو خوردن. احساس میکنم کار خوب و انسان دوستانه ای کردم. دوبار ازم تشکر میکنه و من لبخند میزنم. 

امیدوارم همه چیز همیشه به لبخند منتهی بشه. 

پ.ن: شفقِ عزیز، لطفا خوب باش.

Haleh's daily.                                                                 ​​​​

اطلاعیه!

جلد اول گریشا رو به اتمام می‌رسونم، نفس عمیقی می‌کشم و به بیرون خیره میشم. 

به آسمون آبی، درختایی که یواش یواش برای خواب اماده میشن، ماشین ها و همینطور پرنده ها. 

فکر میکنم دیگه کاری ندارم که انجامش بدم، اما یکدفعه چیزی به من هشدار میدهد...! 

تق‌تق، سلام! 

امیدوارم حالتون ستاره‌ای باشه:>

مدت هاست که بیان مثل قبل نیست، همه خیلی بزرگ شدن و پر از مشغله، دیگه کمتر ستاره ها روشن میشن و من نمیدونم از این ۳۴ نفری که اینجان، هنوز بیان رو چک میکنن . بخاطر همین داشتم به گردگیری بیان فکر میکردم، نمیدونم چند نفر از شما شرایطش رو دارید که بازهم اینجا بنویسید، ولی من اینجا میمونم، تاجایی که بتونم (احساس این فیلما بهم دیت داد که یکی سردسته میشه میرن شورش*خنده*) پس تلاشم رو میکنم تا له اینجا کمک کنم. 

چند روز پیش این به دلایل فنی برداشته شد  پست باعث شد که ایده یک چالش به ذهنم رسید، پس

از همین تریبون شمارو به ° ده برگ از ماه ° دعوت میکنم =)) 

ماجرا از این قراره که شما ده روز، اول روزمره نویسی میکنید(اما! با قوانینی که میگم!) 

بعد هم به پرسش روز پاسخ میدید. 

ادامه پست

ابتدای دریا.

حواستون به شکوفه های گیلاس هست؟ لطفا باهاشون مهربون باشید، آخه تابستون دیگه کم کم داره وسایلش رو جمع میکنه و از پیشمون میره!

سلام! 

     امروز میخوام درمورد یک سریال ژاپنیِ درحال پخش صحبت کنم که خیلی بوجی‌موجی‌ه. همچنین یک حس و حال تابستون طور داره. 

درواقع میخواستم صبر کنم تا پخشش تموم بشه، بعد درموردش پست بذارم ولی حقیقت! انقدر دوستش دارم که نمیتونم دو هفته دیگه صبر کنم پس الان پستم رو می‌نویسم.

قبل از اون باید بگم که خیلی خرسندم که دوباره اینجا دارم یک چیز با محتوا مینویسم، چند وقت پیش تو ایتا یک دیلی زدم ولی اونجا خودم نبودم، ولی اینجا، تو بیان، احساس میکنم خودمم و حس خوبی دارم. ( درواقع اصلا حس بدی ندارم که وسط پست سریال محبوبم دارم چرت‌وپرت میگم^^) 

بگذریم! 

ادامه پست

طلوع

فکر میکنم تقریبا یک‌سالی میشه که اینجا چیزی ننوشتم. از بیان دور شدم و وبلاگم خاک خورده. 

تو این مدت خیلی چیزا تغییر کردن، خود من‌هم خیلی تغییر کردم، چه مثبت چه منفی. 

اما، با همه اینا دلم میخواد به بیان برگردم، نه اینطوری که فقط بیام غر بزنم و بگم امروز خیلی فلان بود، میخوام مثل قبل بنویسم، از کتابایی که میخونم، فیلم/سریال هایی که میبینم، چیزایی که به نظرم قشنگن و ... . 

میخوام حداقل یک قدم برای بازگشت به قبل‌ترها بردارم و این شروع دوباره منه. 

خورشید دوباره اینجا طلوع کرده و حالا حالا هم غروب نمیکنه.